Rozdział IV

Gabinet dyrektora był stosunkowo niewielki. Na samym środku stało ładne, drewniane biurko. W oknach były żaluzje, a po prawej stronie, pod ścianą pod ścianą znajdowała się duża szafka na dokumenty. Do środka niestety weszłam sama, ponieważ Eve musiała coś jeszcze załatwić. Już na samym początku dyrektor powitał mnie ciepłym uśmiechem i serdecznym uściskiem dłoni.
- Nazywam się profesor Radley, uczę fizyki no i oczywiście jestem tutaj dyrektorem, ale mniejsza o to. - Mężczyzna już od samego początku wydawał się przesympatyczny co podniosło mnie trochę na duchu.
Usiadłam na krześle, położyłam ręce nerwowo na kolanach i starałam się nieco uspokoić.
- Widzę, że się denerwujesz. Coś się stało?
- Nie, wszystko w porządku. - uśmiechnęłam się. Na szczęście mój głos brzmiał naturalnie.
- Jak podoba się szkoła? Znalazłaś już bratnią duszę?
- Tak, poznałam Evelyn. Dogadujemy się, więc jest wspaniale. Cieszę się, że miałam okazję ją spotkać, wszystko mi pokazuje, opowiada co i jak. Jest niezastąpiona.
- To wspaniała dziewczyna. Trzymaj się jej, a nie zginiesz. No dobrze, to przejdźmy do rzeczy najważniejszych, bo widzę, że jesteś już nieco zmęczona. - mężczyzna podszedł do szafki i wyciągnął z niej grubą teczkę z dokumentami. - Zostałaś przydzielona do klasy B. Akurat klasa Eve. Zajęcia są między oddziałowe, więc nie wszystkie lekcje możecie mieć razem. Tutaj masz plan lekcji, zapoznaj się z nim starannie. - dyrektor podał mi kilka kartek - Nie musisz kupować książek, wszystkie sale sa w nie wyposażone. Wystarczą ci tylko zeszyty na notatki.
- Dziękuję.
- Jeszcze najważniejsze. Będziesz miała zajęcia z jeździectwa, więc potrzebuję zgody od rodziców.
W tym momencie serce niemal mi stanęło. Spodziewałam się wszystkiego. Tylko nie tego. Kiedyś kochałam jazdę konną, ale przez rodziców ten rozdział mojego życia dawno został zamknięty.
- Jazda konna? - spytałam niepewnie.
- Owszem. Odbywają się one w ramach WF-u, więc będziesz z nich normalnie oceniana. Zajęcia prowadzi profesor Hannah. O ile się nie mylę już jutro czekają cię pierwsze lekcje. Jeździłaś już kiedyś?
- Tak..
- To wspaniale, z pewnością sobie poradzisz. No dobrze, to by było na tyle. Witamy nową uczennicę w Liberty High School. No i do zobaczenia w najbliższym czasie.
- Dziękuję. Do widzenia. - Wstałam pospiesznie i wyszłam z gabinetu.
Na korytarzu oczywiście czekała Evelyn. Uśmiechnięta od ucha do ucha, pospiesznie podeszła do mnie i od razu zadała pytanie - Jak było?
- Eeee, w porządku, jestem z tobą w klasie.
- No nie wierzę! - rzuciła mi się na szyje i mocno uścisnęła - To fantastycznie! Jejku jak się cieszę.
- Tak, ja też.. Chodzisz na zajęcia z jeździectwa?
- Nie, a ty będziesz?
- Na to wygląda..
- To świetnie! - ponownie  krzyknęła z radości, ale po chwili ten entuzjazm zgasł. - Nadia też jest na tych zajęciach.
Przewróciłam oczami i ciężko westchnęłam - Trudno, jakoś sobie będę musiała poradzić. Chodźmy już - wzięłam ją za rękę i pociągnęłam w stronę wyjścia.
- Nie tędy. - Zza rogu wyszedł Gabriel. - Evelyn, czemu nie reagujesz?
- Chciałam dać jej się wykazać.
- Ughh, prowadź do wyjścia.
- A tobie gdzie się spieszy? - chłopak zapytał ze śmiechem.
- Doprawdy zabawne. Jestem zmęczona, chciałabym się już rzucić na łóżko i odpocząć.
- No dobrze, dobrze, idziemy śpiąca królewno - Miałam ochotę go walnąć i to mocno, ale odpuściłam to sobie kiedy puścił się biegiem wzdłuż korytarza. Jestem leniwa, to trzeba przyznać.
***
Po piętnastu minutach byliśmy pod moim domem. Taty jeszcze nie było, bo podjazd był pusty. Całe szczęście, nie będzie męczących pytań o pierwszy dzień w szkole. Bo co niby miałabym powiedzieć? "Cześć tato, było super, jakaś dziewczyna mnie pobiła, straciłam przytomność, ale wszystko w porządku." To z pewnością nie wchodziło w grę. Będę kłamać jak z nut. Zawsze mi wierzy.
Po chwili sobie przypomniałam, że obok mnie nadal stoją Eve i Gabriel.
- Dzięki za odprowadzenie. No i do zobaczenia jutro.
- Cześć kochana - przytuliła mnie mocno - Nie zapomnij o zgodzie na zajęcia
- Zajęcia? Zgoda? - brunet się zaciekawił
- Alice będzie chodzić na jeździectwo. Czy to nie wspaniała nowina?
- No proszę, wkupiłaś się w łaski dyrektora, bo nie każdy ma szansę na takie zajęcia.
- Nie będę w to wnikać. Przepraszam, ale jedyne o czym myślę to iść spać. Do jutra. - odwróciłam się i ruszyłam w stronę ganku.
- A ze mną się nie pożegnasz? - złapał mnie za rękę i ponownie posłał przepiękny uśmiech
- Tak, na razie Gabriel. - w tym momencie chłopak pochylił się, chcąc pocałować mnie w policzek. Zręcznie wyślizgnęłam się z jego rąk i zniknęłam za drzwiami. Mało brakowało.
Rzuciłam torbę na szafkę i weszłam do kuchni.
- Cześć mamo.
- Hej skarbie - jak ja nie cierpię kiedy mnie tak nazywa. - Jak było w szkole? - jej wzrok powędrował na moje ramię.
Jaka ja jestem głupia. Nie opuściłam podwiniętego rękawa. Nie zasłoniłam opatrunku po wkłuciu igły od kroplówki.
- Co ci się stało w rękę?
- Nic.. Zadrasnęłam się rano o szafkę. Nic wielkiego. - uśmiechnęłam się
- W porządku. No więc, jak pierwszy dzień?
- Wspaniale. Mamo, jest taka sprawa.. Moja klasa ma przewidziane lekcje jeździectwa. Potrzebuję od ciebie zgody pisemnej.
- Nie zgadzam się! - usłyszałam za sobą zimny i niski głos ojca. - Nie dostaniesz żadnej zgody, zapomnij.
- Ale.. - próbowałam jakoś ratować sytuację.
- Koniec dyskusji.
- Deryl, może jednak zgódźmy się. Skoro tego pragnie, to czemu nie. - Byłam w szoku. Potężnym. To był pierwszy raz, kiedy mama stanęła w mojej obronie. Zawsze brała stronę ojca, ze wszystkim się zgadzała. A teraz jak gdyby nigdy nic, sprzeciwia mu się.
- Nie. - i to by było na koniec. Jedno słowo zakończyło jakiekolwiek nadzieje.
- Dzięki. - wyszłam z kuchni, wzięłam torbę i weszłam do swojego pokoju.

Historia powtarza się od nowa. Wszystko wiedzą najlepiej. Ile można. Kolejny raz rujnują moje marzenia. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Kolejny dzień, kolejne łzy, kolejne złości. I tak dzień w dzień, tydzień w tydzień. Wszystko się zmienia. Tylko nie rodzice.Kiedy zrobią coś ze względu na mnie? Kiedy w końcu ja będę mogła zadecydować o moim życiu? Jak będę pełnoletnia? Nawet wtedy będą wkraczać w moje życie. To bez sensu. Jeżeli mam o czymś zadecydować, to zrobię to teraz.Wstałam pospiesznie z łóżka i wyciągnęłam mój notatnik. Ułożyłam piękną formułkę zgody pisemnej, na końcu podrobiłam podpis ojca i spojrzałam na efekt końcowy. Wyglądało idealnie. Dyrektor z pewnością uwierzy. Nie martwiłam się o konsekwencje, bo i tak – prędzej czy później – moje oszustwo miało wyjść na jaw. Ale to będzie potem. Teraz jest teraźniejszość i będę z niej korzystać. Bez ingerencji rodziców.
 Schowałam zeszyt do torby i włączyłam laptopa. Resztę dnia przesiedziałam przy facebook-u. Dostałam kilka zaproszeń od ludzi ze szkoły, których nawet nie znałam ani na oczy nie widziałam. Sprawdziłam pocztę, posłuchałam muzyki. Wieczorem wzięłam odświeżającą kąpiel, a później padnięta, rzuciłam się na łóżko i pospiesznie zasnęłam.


***

Witam! Kolejny rozdział miał być dopiero w przyszłym tygodniu, ale te 200 wyświetleń zachęciło mnie do wrzucenia nieco wcześniej. Mam tyle pomysłów co do wątków, ale niestety za mało czasu na pisanie. Ale powoli, powoli wszystko się rozkręca. To by było na razie na tyle... Życzę wszystkim wystrzałowego sylwestra i szampańskiej zabawy.

Pozdrawiam, Dżoana. 

Na koniec jeszcze świetny kawałek <3

Rozdział III

Słysząc ten głos Nadia od razu ode mnie odskoczyła. Nie zdążyłam się nawet zorientować kiedy leżałam na ziemi. Spojrzałam na wprost, gdzie stał zszokowany Gabriel. Tak też myślałam. Książę na białym rumaku, przybywa ratować dziewczynę w opałach. Teatralnie wywróciłam oczami, kiedy chłopak od razu do mnie przyskoczył, co nie uszło uwadze mojego oprawcy. Myślałam, że Nadia przestrzeli mnie wzrokiem.
- Chodź, pomogę ci wstać - objął mnie w pasie
- Zostaw, dam sobie radę - strzepnęłam jego rękę i spróbowałam się podnieść - Nie musiałeś nic robić, sama bym sobie dała radę - warknęłam mu w twarz i spojrzałam na Eve. - Idziemy?
- Poczekaj, porozmawiajmy, proszę - Gabriel nie odstępował mnie na krok. Zauważyłam, że Nadia nas uważnie obserwuje.
- Myślę, że twoja dziewczyna chciałaby spędzić z tobą trochę czasu - uśmiechnęłam się i spojrzałam na wściekłą dziewczynę - Miło cie był poznać, Nadio - odwróciłam się i podeszłam do niedawno poznanej blondynki - Idziemy? - dziewczyna skinęła głową i ruszyłyśmy dalej.
- Gabu, idziemy na kawę, już dawno mi obiecałeś! - Nadia natychmiast znalazła się przy Gabrielu i zaczęła się do niego przymilać, a ja z Evelyn zniknęłyśmy za rogiem.
- Czyś ty postradała zmysły? Na początku stawiasz się Jacksonowi, a teraz Nadii. Ty na prawdę jesteś szalona. Ale serio, nie tak się umawiałyśmy - zgromiła mnie wzrokiem. - Powiedziałaś, że będziesz uważać. Mówiłam nie graj z nią w gierki, a ty jak gdyby nigdy nic rzuciłaś jej w twarz, ze jest pokraką!
-Wcale tak nie powiedziałam - uśmiechnęłam się
-Czekaj chwilę, pokaż głowę. - zatrzymała mnie i odwróciła tyłem do siebie - Jesteś ranna, idziemy do pielęgniarki.
- Nic mi nie jest, serio, dam sobie radę, chodźmy w końcu do.. - nie zdążyłam dokończyć, ponieważ zrobiło mi się słabo i miałam zawroty głowy - Poczekaj chwilę.. - oparłam się o szafki. Nie rozumiem dlaczego źle się poczułam. Przecież atak ze strony Nadii nie wywołałby takich objawów. Nie walnęłam głową aż tak mocno.. Chociaż skoro krwawiłam, sama już nie wiem.. Nie mniej jednak ta laska jest szurnięta. Ale ani mi się śni usuwać jej się z drogi. Nie dam sobą pomiatać. Co ona w ogóle sobie wyobraża? Byłam wściekła za to cale zajście, ponieważ nie dość, że miałam za widownię pół szkoły, to jeszcze Nadia w sumie wygrała. To ona powiedziała ostatnie słowo, wiec ma nade mną przewagę. Cholera, byłam nieuważna. Spojrzałam na Evelyn, która nadal szla korytarzem, chyba nie usłyszała jak do niej mówiłam. Już chciałam do niej krzyknąć, ale obraz zaczął mi się rozmazywać. Usłyszałam głos, o ile się nie mylę, należący do Gabriela - Alice, zostawiłaś kurtkę. Poczułam się jeszcze gorzej, zawroty głowy były już tak duże, że musiałam się wesprzeć chłopaka, który stanął obok.
- Hej, co się dzieje? - spojrzał zaniepokojony i podtrzymał mnie.
- Głowa... - wymamrotałam pod nosem. Chwilę później straciłam grunt pod nogami, a moje oczy ogarnął mrok. Zdążyłam jeszcze tylko usłyszeć urywki rozmowy Eve z Gabrielem, zanim całkiem odleciałam.

***

Obudziłam się w niewielkim, białym pomieszczeniu. Mogę zgadywać, że to gabinet pielęgniarki. Przytoczyłam do myśli ostatnie kilka minut przed straceniem przytomności. Zakręciło mi się w głowie, mało się nie przewróciłam, usłyszałam zaniepokojoną Eve.. Chwila, chwila, mało się nie przewróciłam, a to oznacza, że złapał mnie.. 

- Nareszcie się obudziłaś, wiesz jakiego wszyscy mieli stracha? - spojrzałam na Gabriel siedzącego na stołku, przy łóżku i przewróciłam oczami.

- Dyrektor, miałam iść po rozkład zajęć, która godzina? - wyprostowałam się gwałtownie, co poskutkowało bólem głowy. - Cholera.. - sięgnęłam ręką do skroni

- Nie tak szybko, dyrektor poczeka, spokojnie - obok mnie usiadła Evelyn. - Jak się czujesz?

- Co się w ogóle stało?   

- Straciłaś przytomność - chłopak się lekko uśmiechnął. 

- Tak, dzięki za info, bo nie zauważyłam.

- Pytałaś się co się stało, więc odpowiedziałem - nadal na jego twarzy widniał głupi uśmieszek.

- Ugh, pytałam się.. Nie ważne. Mógłbyś się tak głupio nie uśmiechać, serio, to jest mega irytujące.

- Przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać.

- A co jest tego przyczyną? - Evelyn się zaciekawiła. Spojrzałam na nią zaskoczona, po czym wróciłam wzrokiem na Gabriela.

- Po prostu Alice wygląda uroczo, kiedy się złości. 

- No nie wytrzymam!  Dziękuję za troskę i wszystko, ale nie powinieneś byc teraz przypadkiem na lekcjach?

- Aż tak bardzo przeszkadza ci moje towarzystwo?

- Pójdę po pielęgniarkę... - blondynka powoli wycofała się do wyjścia. Nie miałam jej tego za złe, ale mogłaby tu ze mną zostać. Nie chciałam przebywać w jednym pomieszczeniu z tym kretynem. Sama. Skinęłam lekko głową i powędrowałam wzrokiem gdziekolwiek indziej, byleby nie patrzeć na Gabriela.

- Rozumiem, że nie. Czy ta ściana jest naprawdę taka interesująca?

- Czy ty naprawdę jesteś taki głupi, że nie zauważasz, że nie mam ochoty na rozmowę z tobą? - spojrzałam w jego oczy i wszelka złość się rozpłynęła nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Miał wspaniałe, ciemnobrązowe, wręcz czekoladowe, hipnotyzujące oczy. Nie mogłam oderwać od nich wzroku. Wpatrywałam się w nie urzeczona, jakbym chciała odnaleźć coś w ich głębi.

Po chwili drzwi się otworzyły i do pokoju weszła wysoka, wątła pielęgniarka. Odchrząknęłam znacząco i spojrzałam w ziemię, tak, aby Gabriel nie zauważył moich rumieńców. Boże, jaka ze mnie idiotka. Musiałam wyglądać tragicznie. Rzuciłam w stronę chłopaka szybkie spojrzenie. Nadl się we mnie wpatrywał i uśmiechał pod nosem. No pięknie.

- Byłaś odwodniona, nie masz urazu głowy. Podałam ci kroplówkę i jest już wszystko w porządku. Do wieczora się nie przemęczaj, a będzie wszystko w porządku. 

- Dziękuję, mogę już iść?

- Tak. Uważaj na siebie. 

Podeszłam do wyjścia i gdy miałam dłoń na klamce, pielęgniarka zwróciła się jeszcze do chłopaka idącego obok mnie:
- Gabu, odprowadź z Evelyn waszą nową przyjaciółkę do domu. Tak w ramach ostrożności.

Westchnęłam ciężko i wyszłam z gabinetu.

- I co? - blondynka podeszła do mnie, rzucając szeroki uśmiech - Idziemy?

- Jasne. Gabriel, jeszcze raz dzięki za wszystko, możesz już iść na swoje lekcje.

- Już się skończyły.

- Chwila, to jak długo ja tam byłam?

- Tak około 3 godziny.

- I ty cały czas...

- Tak. Cały czas siedziałem tutaj.

- Aha.- Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Bardzo mnie tym zaskoczył. Posłałam mu tylko szybki uśmiech. Cisza, która zapadła, była tak bardzo krępująca, że miałam ochotę się z stamtąd, jak najszybciej się ulotnić. Po chwili Eve się odezwała, za co byłam jej okropnie wdzięczna - Gabriel, poczekaj pod szkołą, my idziemy do gabinetu Radley'a. - chłopak skinął głową i zniknął za rogiem.

- Dobrze się znacie? - zadałam jej pytanie, które od jakiegoś czasu plątało mi się po głowie,

- Nie, to nie moja półka. Mijamy się na korytarzu, ale żeby rozmawiać.. Nigdy. 

- Rozumiem..

- Podobasz mu się. -  zatrzymałam się nagle i stanęłam jak wryta. Przez chwilę patrzyłam na nią z niedowierzaniem, po czym wybuchłam głośnym śmiechem.

- Chyba zwariowałaś, widział mnie dwa razy, a ty już takie wnioski wyciągasz, poza tym, nie jestem zainteresowana. Chodźmy, bo chcę jak najszybciej wszystko załatwić. - zakończyłam rozmowę, która zeszła na niechciany tor i podążyłam za blondynką.


***

Okej. No i jest rozdział 3. :) Mam nadzieję, że chociaż trochę się spodoba.

No i jeszcze najważniejsze ! Co prawda spóźnione, ale są :)

 Chcę wam życzyć Wesołych Świąt, udanego sylwestra i wspaniałego 2014 roku. Spełnienia wszystkich marzeń, uśmiechu na twarzy i.. wszystkiego! Nie wiem co dodać. Bądźcie szczęśliwi w życiu i nigdy nie żałujcie swoich decyzji, bo z pewnością są one prawidłowe. <3 

Pozdrawiam, Dżoana.

 

 

 

Rozdział II

Obudził mnie przeraźliwy pisk, dochodzący spod poduszki. Zerwałam się na równe nogi, mało nie zrzucając psa na ziemię.
- Cholerny budzik - sięgnęłam po komórkę i wyłączyłam alarm. Rozejrzałam się i rzeczywistość powróciła. - Tylko nie to..
Rozejrzałam się za swoim notesem, w którym zapisany miałam plan miasta. Musiałam sobie przygotować go parę dni wcześniej, aby wiedzieć jak trafić do nowej szkoły. Zeszyt leżał na szafce, sięgnęłam po niego i po chwili zza okładki wysunęło się wspólne zdjęcie z Grace.  Nagle moje myśli powędrowały do wieczora, kiedy ją poznałam. Pamiętam dobrze ten dzień. Tradycyjnie pokłóciłam się ze starymi. Ale nie tak jak zwykle, że na następny dzień było już w porządku. Nie. To był najgorszy dzień jaki kiedykolwiek miałam. Rozeszło się o to, że nie wróciłam na noc. Była ogromna awantura, krzyki, wrzaski. Miałam dość, wzięłam z pokoju torbę, włożyłam parę ciuchów i wyszłam z domu. Nie miałam pojęcia gdzie idę, z oczu płynęły mi się łzy, myślałam o tym gdzie się podzieję. Doszłam do starego dębu i zrobiło mi się słabo. Usiadłam i  zaczęłam obserwować przechodniów. Wtedy podeszła Grace. Jak gdyby nigdy nic, zaopiekowała się mną. Przenocowała mnie. Od tamtej pory byłyśmy nierozłączne, jak siostry. Byłyśmy pewne, że nic, nigdy, w żaden sposób nas nie rozdzieli, a wystarczył do tego mój ojciec. - Odruchowo sięgnęłam dłonią do łańcuszka zawieszonego na szyi z napisem forever. To był prezent na urodziny, który dostałam od Grace. - On zawsze wszystko psuje - zamknęłam notes i położyłam na szafce. Ze złości rzuciłam poduszką w ścianę i zalałam się łzami.
Ile jeszcze będę płakać, na ile starczy mi sił, na jak długo moja pamięć będzie odtwarzać ostatnie lata? W ten sposób tylko się wykończę. Może wystarczy wyłączyć wspomnienia, zapomnieć.. - opadłam z powrotem na łóżko. Pokręciłam bezradnie głową, chwyciłam drugą poduszkę i wywrzeszczałam w nią z całej siły: Nie mogę  zapomnieć!! - ton mojego głosu trochę zelżał gdy nadal mówiłam - Nie chcę zapomnieć, nie potrafię.. - Nagle poczułam szorstki język na mojej dłoni i uśmiechnęłam się do siebie. Wstałam z łóżka i przytuliłam Spike'a. - Dzięki ze jesteś - pocałowałam go w pyszczek i podeszłam do szafy z ogromnym lustrem. Muszę przyznać, że wyglądałam tragicznie. Włosy w totalnym nie ładzie, pod oczami cienie, blada, zapłakana. Poszłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic i założyłam pierwsze lepsze ciuchy z szafy. Nałożyłam trochę podkładu, aby zamaskować okropne wory pod oczami, pomalowałam delikatnie oczy i musnęłam usta błyszczykiem. Ponownie przejrzałam się w lustrze i stwierdziłam, że jest o wiele lepiej.

Zarzuciłam torbę na ramię i zeszłam na dół. Chwyciłam butelkę wody i jabłko. Ubrałam szybko czarne vansy, sięgnęłam po klucze i nacisnęłam szybko klamkę, chcąc niezauważenie wyjść. Niestety zatrzymał mnie głos ojca. - Podrzucić cię? Zaraz jadę do pracy, możesz się ze mną zabrać.
- Nie, dzięki.
- Wiesz jak trafić?
- Nie, nie wiem i dlatego idę sama na piechotę. - widząc zatroskany wzrok ojca odpowiedziałam szybko - Tato, sprawdziłam w internecie, wiem gdzie iść.
- No dobrze, miłego pierwszego dnia.
- Nie powiedziałabym, że będzie on miły, na razie.
Gdy wyszłam na zewnątrz, oślepiły mnie jaskrawe promienie słońca. Założyłam okulary i skręciłam w prawo. Miałam nadzieję, że nie zgubię się, co było dosyć możliwe, bo do nowego liceum miałam 15 minut drogi. Spojrzałam na zegarek. Była już godzina 7.30. Po drodze mijałam domy niemal identyczne jak nasz. Cały czas rozglądałam się uważnie dookoła. Co jakiś czas naszczekał na mnie pies, zza ogrodzenia. Czułam się jak intruz. Po drodze mijałam ludzi, którzy dziwnie się na mnie patrzyli. To oczywiste, przecież mnie nie znali. Nagle usłyszałam za sobą kilka głosów, prowadzących ożywioną rozmowę i za każdym razem śmiejących się. Nie przyśpieszyłam, ani nie zwolniłam, nadal szłam swoim normalnym tempem, ignorując osobliwe głosy za mną.
- Ślicznotko, a ty jak się nazywasz? Bo raczej stąd nie jesteś, gdzie się wybierasz? - głosowi zawtórował okropny śmiech.
Nadal usilnie ignorowałam nieznajomych, nie chciałam kłopotów, szczególnie w miejscu, którego w ogóle nie znam.
- Ejejej, mała, zaczekaj - chwycił mnie za bark, na co znieruchomiałam - Od razu lepiej. - odwrócił mnie w swoją stronę.
Spojrzałam na chłopaka. Był może o rok starszy. Obok niego stała jeszcze trójka nieznajomych. Zlustrował mnie od dołu do góry i na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmieszek.
- To co, zabawimy się? - jego głosowi zawtórował śmiech kumpli. Skrzywiłam się i cofnęłam do tyłu.
- Niestety, bardzo mi przykro, ale nie mam czasu - uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę szkoły.
- Hmmm, zadziorna. Lubię takie. - chwycił mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Zbliżył usta do do mojej twarzy. Myślałam że mnie pocałuje, ale wypowiedział tylko kilka słów. - Mnie się nie odmawia.
- Daj spokój Jackson, nikt się z tobą nie umówi. Wcale mnie to nie dziwi. - Obok nas zmaterializowała się wysoka blondynka. - Idź już na trening, bo się spóźnicie.
- Możesz się nie wtrącać? Nie widzisz, że nawiązujemy znajomość, z nową? - ostatnie słowo mocno podkreślił i spojrzał mi w oczy.
- To, że nowa, nie oznacza, że dam sobą pomiatać - wyszarpnęłam się z ucisku i odeszłam od tego kretyna.
- No, no, jesteś pierwszą która mu się postawiła. Słowa uznania - popatrzyłam na dziewczynę, która zrównała ze mną kroki. Nie znałam jej więc kiwnęłam tylko głową - Przepraszam, zapomniałam, jestem Evelyn, Eve - uśmiechnęła się i wyciągnęła do mnie dłoń.
Spojrzałam na nią niepewnie, ale po chwili namysłu odwzajemniłam uśmiech i ujęłam jej dłoń - Alice.
Stwierdziłam, że przyda mi się sprzymierzeniec, ktoś kogo będę znała. Wolałabym nie wkraczać do szkoły, nie wiedząc gdzie iść i co zrobić. Sama. Eve wyglądała całkiem sympatycznie, więc stwierdziłam, czemu nie.
- Dzięki za pomoc, strasznie upierdliwy gościu
- Pomoc? Sama sobie dałaś radę, moja droga. A do tego będziesz się musiała przyzwyczaić. On jest niemożliwy, ale da się go zneutralizować. Po prostu nie zwracaj na niego uwagi i ignoruj go, a jak jesteś na siłach, możesz mu dogryźć. Wtedy powinien się odczepić.
- Dzięki za dobrą radę, na pewno ją zastosuję.
- A więc jesteś nowa, skąd przyjechałaś? - spojrzała na mnie zaciekawiona
- Z Londynu.
Dziewczyna wytrzeszczyła oczy - Z Londynu, przeprowadzasz się do takiego miejsca? Dlaczego? - zaśmiałam się - Przepraszam, wiem, jestem niewyobrażalnie ciekawska. Nie musisz odpowiadać.
- Nie ma sprawy. Ojciec dostał tutaj lepszą pracę no i decyzja zapadła.
- Rozumiem. No to jesteśmy. Oto Liberty High School, twoje przyszłe piekło, które znienawidzisz - powiedziała poważnym głosem, ale po chwili wybuchła śmiechem. - Żartuję, szkoła jest wybitna i szybko się wkręcisz. Na początku musisz iść do dyrektora. On cię przydzieli do klasy i da ci plan zajęć.
- Powiesz mi gdzie to jest? W sensie gabinet dyrektora.. - powiedziałam nieco zmieszana. Czułam się taka obca, zgubiona.. Szkoła z zewnątrz wydawała się ogromna. Przed budynkiem, na placu stały grupki uczniów. Próbowałam jakoś wtopić się w tłum, ale i tak czułam na sobie ciekawskie spojrzenia.
- Oczywiście, zaprowadzę cię. Chodź.
Weszłyśmy do środka. Eve zaczęła mnie prowadzić przez gąszcz korytarzy. Nie miałam zielonego pojęcia gdzie idę, nawet nie wiedziałabym jak wrócić. Na wszystkich korytarzach były poustawiane szafki. Co chwila ktoś rzucał miłe spojrzenia w stronę blondynki, co chwila była witana przez rózne osoby.
- Jesteś popularna. - stwierdziłam
- Ja? Żartujesz chyba. Najpopularniejszą, a zarazem najgorszą osobą w całej szkole jest Nadia - dziewczyna wyraźnie ściszyła głos. - Uważaj na nią, to bezwzględna suka. Nie ma serca, a jeżeli w jakimś momencie uznasz, że jednak ma, to znaczy że tobą zmanipulowała. Nie wdawaj się z nią w ŻADNE gierki. Nikt z nią jeszcze nie wygrał.
- W takim razie nie będę z nią pogrywać, nie potrzebna mi do szczęścia.
Evelyn szeroko się uśmiechnęła - I to mi się podoba, tego się trzymaj .
Zatrzymałam się na chwilę i spojrzałam na ścianę gdzie wisiała galeria zdjęć.
-Macie szkolny zespół?
Eve spojrzała na zdjęcia.
- Tak. Nazywają się Simple Road. Od lewej Nick, Chad, Marc...
- I Gabriel - dokończyłam za nią. Spojrzała na mnie zszokowana, na co ja się uśmiechnęłam i odeszłam od galerii.
- Może mi wyjaśnisz skąd znasz tego przystojnego perkusistę?
- Mieliśmy już okazję się poznać. - nagle zza rogu wyszła jakaś dziewczyna i szturchnęła mnie w ramię.
- Uważaj jak łazisz pokrako - rzuciła gniewnie w moja stronę, jak się okazało... Nadia.
No masz, ledwo weszłam do szkoły i trafiłam na nią. To trzeba mieć moje szczęście. Uśmiechnęłam się do niej ciepło, chcąc wprowadzić ją w błąd. Po chwili zmierzyła mnie groźnie wzrokiem. - Widzę nowa znalazła już sobie psiapsiółkę.
- Alice, chodź idziemy, spóźnisz się do dyrektora. - Eve próbowała mnie pospieszyć.
- Chyba nie masz zamiaru oddalać się, z jej powodu - przewróciłam oczami i rzuciłam wyzywające spojrzenie Nadii - To nie ja na ciebie wlazłam, tylko ty we mnie i jezeli ktoś tu jest pokraką, to z pewnością nie ja. Jeszcze jakieś uwagi?
- Parker - warknęła na mnie i przycisnęła mnie do szafek. Momentalnie, po całym barku rozlał mi się potworny ból. Wszystkie spojrzenia na korytarzu zwróciły się w naszą stronę. - Będziesz tego żałować, a następnym razem uważaj na słowa - wycedziła przez zęby wzmacniając ucisk jeszcze bardziej, co poskutkowało jeszcze większym bólem. Jęknęłam cicho. - Cofnij to co wcześniej powiedziałaś.
- Idź do diabła.
Dziewczyna ponownie pchnęła mnie na szafki. - Ja mam czas. No słucham.
- Alice, przeproś ją i idziemy, proszę cię -Eve próbowała mnie przekonać. Słyszałam w jej głosie niepokój. Wokół nas zebrało już się trochę ludzi. Wszyscy obserwowali rozwój sytuacji.
- Nic nie zrobiłam, nie mam za co przepraszać. - Po raz kolejny trąciła mną o szafkę. Tym razem poczułam rażący ból z tyłu głowy.
- Nadia, co ty do cholery robisz. Nie masz lepszego zajęcia, jak piłowanie tych swoich czarnych pazurków? - kojarzyłam ten głos, był jakiś znajomy.. - Alice, w porządku?

***

I jest rozdział 2! Wydaje mi się, że ten jest nieco lepszy od pierwszego, nie jest taki smętny. Mam nadzieję, że się podoba. No i czekam na jakiekolwiek komentarze! :) Bo na razie coś tutaj puściutko. Za wszelkie błędy przepraszam i życzę miłego dnia ;)
Dżoana

Rozdział I

Nareszcie nadszedł ten dzień. Nareszcie? Nie, to bardzo złe określenie. Niestety, ten dzień nadszedł. Nie chciałam dopuścić tego faktu do swoich myśli . Tydzień temu dowiedziałam się o przeprowadzce. Ojciec dostał pracę, a z powodu naszych – jakby to powiedzieć – niemałych problemów finansowych, jesteśmy zmuszeni wyjechać. I to za granice. Wyjeżdżamy do małego miasteczka  pod Berlinem. Od tygodnia nie wychodzę z domu, nie odbieram telefonów, nie odzywam się do rodziców. Dzień w dzień siedzę na łóżku i słucham muzyki. Jestem bez życia. Płakałam przez pierwsze 3 dni. Po jakimś czasie – kiedy już zabrakło mi łez – stwierdziłam, że to nic nie da, że niczego nie da się cofnąć..

 Informacja o przeprowadzeniu się, zniszczyła wszystkie moje plany i marzenia. Spojrzałam na telefon. Miałam czterdzieści nieodebranych połączeń i mnóstwo nieprzeczytanych smsów.. Najwięcej wiadomości zostawiła Grace, moja najlepsza przyjaciółka, a także David, najlepszy kumpel oraz wielu innych znajomych. Nie chcę z nimi rozmawiać, nie chce informować ze już się nie zobaczymy, ze to koniec.
-Kochanie, spakowałaś się? - słyszę głos mamy dochodzący z dołu.
Tylko ona próbowała ze mną porozmawiać, mimo ze nie dopuszczałam jej do siebie. Tylko ona mnie jako tako rozumiała, ale i tak ją odtrącałam. Ojciec przestał próbować do mnie dotrzeć już po pierwszej porażce. I dobrze. Przynajmniej jedna osoba z głowy. Nagle drzwi zaskrzypiały i do pokoju wbiegł mały owczarek.
- Cześć Spike, gotowy? - pogłaskałam go po głowie. Ma taka piękną lśniącą sierść. Pewnie mama go wczoraj kąpała. Mamy go od wakacji, przybłąkał się do nas, wiec postanowiłam go zatrzymać. Nagle do pokoju weszła mama
- Nie odpowiedziałaś mi, jesteś już spakowana? Może ci w czymś pomóc?
- Nie dzięki.
- Nie masz jeszcze nic spakowane, nic nie zrobiłaś, ja rozumiem ze nie chcesz wyjeżdżać, ale nie musisz tego aż tak utrudniać, to już nieuniknione.
- Dam sobie rade, nie musisz mi mówić co jest nieuniknione, sama dobrze o tym wiem. Robicie wszystko pod siebie, nawet nie zastanowiłaś się co ja chce. Ze mam przyjaciół, mam szkole, wszystko co należy do mnie jest tutaj. A ja to tracę! Przez was!- ostatnie słowa wypowiedziałam  podniesionym głosem i pełnym nienawiści.
Widziałam ze chce coś odpowiedzieć, w oczach miała łzy, ale powstrzymałam ja. - Cokolwiek powiesz, to już nic nie zmieni. A teraz wybacz, ale muszę się spakować, a mam tylko pól godziny.
Kobieta wyszła bez słowa. Usłyszałam ciche zatrzaśnięcie drzwi i podniosłam się z łóżka. Podeszłam do szafy wyjęłam cala zawartość i wrzuciłam do pudel podstawionych przy drzwiach. Zabrałam najważniejsze rzeczy z biurka. Gdy większość rzeczy była już wyniesione przez faceta od przeprowadzek, spojrzałam na ścianę nad łóżkiem. Wisiała na niej tablica, na której były zamieszczone wspomnienia z ostatnich trzech lat. Zdjęcia z moich urodzin, z zakończenia drugiej klasy, wszystkich znajomych i przyjaciół. Jedyna rzecz która będzie mi o nich przypominać. Zaczęłam powoli żałować, że nie odezwałam się do nich ani razu przez ten cały tydzień. Wzięłam do ręki torbę, tablice i wyszłam   ostatni raz rzucając spojrzenie po pustym pomieszczeniu.
Gdy zeszłam na do salonu, rodzice stali przy wyjściu na taras. Ojciec obejmował mamę ramieniem, nie zauważyli mnie. Kiwnęłam na Spike'a i wyszłam z domu. Włożyłam ostatnie rzeczy do samochodu firmy od przeprowadzek.
- Czemu nic nie powiedziałaś? - gdy usłyszałam znajomy głos, znieruchomiałam. Powoli odwróciłam sie i zobaczyłam Grace z Davidem.
- Ja...
- Co ty? A gdybyśmy nie przyszli? Nie pożegnałabyś się z nami?
W jednej sekundzie do moich oczu napłynęły łzy. - Przepraszam, ja was tak bardzo.. - nie zdążyłam dokończyć bo przyjaciółka wzięła mnie w objęcia
- Będziemy tęsknić. Obiecaj, że utrzymasz z nami kontakt. I  obiecaj ze kiedyś przyjedziesz nasz odwiedzić.
Skinęłam lekko głową, nie zdolna nic odpowiedzieć. Kąciki moich ust lekko się podniosły, chyba pierwszy raz w tym tygodniu.
- Wsiadaj do auta - usłyszałam surowy głos ojca.
- Ale jeszcze się nie pożegnałam!
- Nie dyskutuj ze mną, wsiadaj, nie mamy czasu.
Popatrzyłam bezradnym wzrokiem na mamę, ale ta nic na to nie odpowiedziała tylko wsiadła do samochodu.
- Musze już iść..- w moich oczach ponownie pojawiły się łzy. Grace objęła mnie mocno i dała jakąś kopertę. David podszedł i pocałował mnie w policzek - Odzywaj się czasami - uśmiechnął się i stanął przy Grace. Posłałam im smutny  uśmiech po czym wsiadłam do auta, założyłam słuchawki i dałam ujście moim łzą, wylewającym się na policzki.
Jak zwykle wiedzą co dla mnie najlepsze. Moje słowa nic nie liczą, oni zawsze mają racje. To ze moje serce zostaje przełamane na pól. Nie ważne. To ze tu jest wszystko co mi najbliższe. Nie ważne. Liczy się tylko to, ze oni będą mieli dobrze. Boże, jak ja ich nienawidzę.. Z całego serca. A może udowodnię im ze ja tego nie chce. Ze rujnują mi życie. Wystarczy kawałek szkła, żyletką, jedno pociągnięcie. Może to coś zmieni.. Po chwili zastanowienia odrzuciłam od siebie te myśli, zrezygnowana pokręciłam głową. Klamka zapadła, nic już nie da się zrobić.
***
Sześć godzin później obudziło mnie szczekanie Spike'a. Ściągnęłam słuchawki, z których dawno już nie leciała muzyka. Bateria w komórce była całkiem rozładowana. Wysiadam z samochodu i rozejrzałam się wkoło. Stałam przed okazałym domem, z pięknym ogrodem i ogrodzeniem. - Nie, to jakaś pomyłka.. To nie tutaj.. - powiedziałam do siebie nie dowierzając. Spojrzałam na inne domy, które wyglądamy tak samo. Zjawiskowe, rozłożyste, piękne. Po pięciu minutach dojechała ciężarówka z naszymi meblami i rzeczami. Błyskawicznie ogarnęła mnie złość. Podeszłam do rodziców, którzy rozmawiali z elegancko ubraną kobieta.
- Podobno nie mamy pieniędzy! Podobno wyjeżdżamy po to, żeby moc jakiś wyżyć!! A tu co?! Willa, ogródek, może jeszcze basen do tego? - spytałam sarkastycznie
- Owszem, basen jest z tylu domu. - kobieta uśmiechnęła się,
- Słucham? Nie wierze.. To jest jakiś żart.. Co to ma znaczyć?! - wykrzyczałam ojcu w twarz
- Przepraszam, nazywam się Monica Jones, jestem deweloperem, twój ojciec dostał prace w Berlinie, w umowie zagwarantowane macie miejsce zamieszkania. Oto wasz nowy dom - ponownie się uśmiechnęła.
- Dziękuję ci bardzo za wyjaśnienie mojej córce tej niejasności, oraz przepraszam za jej zachowanie. - ojciec spojrzał na mnie morderczym wzrokiem - Alice, możesz zacząć się rozpakowywać
- Milo było poznać - kobieta podała mi rękę, chcąc się pożegnać
- Ta, mi również - burknęłam pod nosem. Odwróciłam się na piecie i poszłam po moje rzeczy. Gdy wzięłam wszystko co najważniejsze weszłam na werandę - gdzie mój pokój?
- Korytarzem do końca i po schodach na gore. Cala góra twoja - mam lekko uśmiechnęła się do mnie
- Dzięki - mój uśmiech był udawany i sztuczny, zagwizdałam na psa i poszłam do pokoju. Drzwi  były zamknięte. Nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Pokój był nieduży. W neutralnych kolorach. W głębi pokoju stało nawet ładne łóżko.

Znów ogarnęła mnie złość, bo nie było ani jednego mebla ze starego domu. Znów zrobili coś bez mojej zgody. Torbę rzuciłam w kąt, resztę swoich rzeczy położyłam gdzie popadnie, po czym wyjrzałam przez okno W ogrodzie za domem rzeczywiście był basen. I tak nie będę z niego korzystać. Przynajmniej Spike będzie mieć pożytek. Nagle usłyszałam głos mamy, która zawołała mnie na dol. - Co znowu... - pomyślałam i niechętnie zeszłam na dol.
- Sąsiedzi przyszli się przywitać - kobieta aż promieniała.
- Tak, super, nawet się nie rozpakowałam - rzuciłam szybko i zaczęłam zawracać
- Możemy przyjść później, mamo mówiłem, że to za wcześnie - ten głos mnie zaciekawił, ale tylko przez chwile
- Wole teraz, później pewnie mnie nie będzie w domu
- Wybierasz się gdzieś?
 - Może - spojrzałam na sprawców całego zamieszania. Przed domem stała kobieta z mężczyzna. Spojrzałam na nich sceptycznie ponieważ głos, który usłyszałam wcześniej, na pewno nie nalezal  do niskiego mężczyzny. Po chwili zza pary, wyszedł wysoki brunet.  No i moje wątpliwości zostały rozwiane.
- Jestem Gabriel. A to moi rodzice. Przepraszamy za kłopot, ale mama jak zwykle musiała uroczyście powitać  nowych sąsiadów.
- A tam zaraz musiała - kobieta uśmiechnęła się ciepło - Upiekłam ciasto, wiec zapraszamy wieczorem na kawę.
- Z  wielką przyjemnością, dziękujemy za zaproszenie - ojciec  zgodził się na ten pomyśl. Ludy boskie, na cholerę to.. - Na pewno się zjawimy
Przewróciłam oczami, odwróciłam się na piecie i rzuciłam na odchodne - Kto się zjawi ten się zjawi.
- Alice
- Nie, nie przeproszę, jestem niewychowana - Rzuciłam pewna ze to ojciec się do mnie zwrócił
- Chciałem spytać się, czy chciałabyś zobaczyć okolice - brunet posłał mi czarujący uśmiech
- Nie - po chwili zniknęłam na schodach. Jeszcze przez chwile słyszałam przepraszających gości rodziców . Ale nie wzruszyło mnie to. Weszłam do pokoju i zatrzasnęłam drzwi. Przez resztę dnia rozpakowywałam swoje rzeczy. Po skończonej robocie uśmiechnęłam się do siebie i rozejrzałam po pokoju. Wszystko było na swoim miejscu. Wzięłam szybki prysznic i położyłam się spać. Bardzo długo leżałam na łóżku i patrzyłam w sufit. Myślałam co jeszcze mnie złego spotka. Zagwizdałam i po chwili obok mnie umościł się Spike. Zaczęłam głaskać go po głowie, drapać za uchem aż po jakimś  czasie, moje powieki zaczęły się powoli zamykać. Zasnęłam ze świadomością, ze jutro nowy dzień, w nowe szkole, czyli nowy etap mojego życia.
***


I tak oto jest pierwszy rozdział. Nie wiem czy się spodoba, czy zaciekawi, ale zostawcie jakiś komentarz. Naprawdę wiele dla mnie znaczy. A teraz dobranoc wszystkim :)

Witam ;)

Cześć. Jestem Anka. Ale podpisywać będę się jako Dżoana ( dzięki mojej dobrej kumpeli).  Za dużo opowiadać o sobie nie będę, w zasadzie to nic. Bloga stworzyłam po to, żeby spróbować swoich sił w pisaniu, oraz wylać emocje na "papier". Spodoba wam sie, bardzo sie ciesze, jeżeli nie to trudno. Czekam na komentarze, które na pewno dadza mi dużo do myślenia. Zamieszczajcie swoje sugestie, jestem otwarta na propozycje :) Błędy będą z pewnością, bo mistrzem ortografii na pewno nie jestem. Dobra, koniec zanudzania. Dzisiaj wieczorem pojawi sie pierwszy rozdział. Będę zamieszczać mniej więcej co tydzień. Zależy czy będę mieć czas. Pozdrawiam, Dżoana.