Rozdział XII

         Piękny dzień. Wystarczy wyjrzeć na zewnątrz, spojrzeć na drzewa, chmury, naturę. Wciągnąć świeże powietrze i uśmiechnąć się, bo przecież życie jest takie piękne. Jak dla kogo. Czy daję radę? To jest odpowiednie pytanie. Co to znaczy? Mogę dawać radę, udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, mogę się chować, kłamać i żyć jak każda normalna nastolatka. Ale mogę również powiedzieć co jest na rzeczy i wysłuchiwać jaka to ja jestem biedna i pokrzywdzona. Jak dla mnie lepsza jest ta pierwsza opcja. Co nie znaczy, że będę bezczynnie funkcjonować i patrzyć co się dzieje z moim życiem. Bo tak się nie da. - Spojrzałam na zegarek - Spałam aż dwie godziny. Czemu się dziwić. Tutaj nie da się spokojnie spać. Czy Gabriel wrócił? Nie. Nie mam mu tego za złe, skąd mógł wiedzieć, że będę go potrzebować. Gdzie była mama? Pewnie jeszcze w pracy, zawalona papierami, z kubkiem zimnej, mocnej kawy, trzymającej ją na nogach. Gdzie był... Nie mam nikogo więcej. Jest jeszcze Evelyn. Ale ona nie jest wtajemniczona w moją sytuację rodzinną. Właśnie, ciekawe co u niej. Nie rozmawiałyśmy już przez trzy dni. Dobrze, że dzisiaj się zobaczymy. Potrzebuję się rozerwać, muszę odpocząć, ochłonąć od tego wszystkiego. Co jest dzisiaj? Wtorek. Czyli mam jazdę konną, to mnie bardzo zrelaksuje. Najgorsze, że muszę jakoś unikać Gabriela. On od razu zorientuje się, że coś jest nie tak, a wtedy może już nie panować nad emocjami. Ponownie zerknęłam na zegarek, miałam tylko dwadzieścia minut na ogarniecie i wyjście. Pierwsze co zrobiłam to chłodny prysznic. Pod zimną wodą nieco się rozluźniłam, czego bardzo potrzebowałam po dzisiejszej, nieprzespanej nocy. Po porannej toalecie, szybko ubrałam się w jakieś ciuchy. Nie dbałam dzisiaj o ubrania. Teraz zajęłam się najważniejszym. Makijaż. Nałożyłam starannie pudru, dbając o każdy centymetr. Ręka mi drżała, ponieważ bałam się, ze nie uda mi się dokładnie zakryć dużego sińca pod okiem. Po dziesięciu minutach spojrzałam w lusterku na efekt i byłam bardzo zadowolona. Nie było nic widać. Ucieszyłam się, chwyciłam plecak i wyszłam z domu. Nie musiałam obawiać się ojca, ponieważ pojechał do pracy. Mama jeszcze spała. Słyszałam jak wróciła o drugiej w nocy. Dzisiaj zapewne miała wolne. Na podjeździe tradycyjnie stał już Gabriel. Uśmiechnęłam się, nie chcąc wzbudzać jakichkolwiek podejrzeń. Jak zwykle chłopak dał mi buziaka w policzek.
- W porządku wszystko? Jak było wczoraj, nic nie mówił, czy... - jak zwykle się o mnie troszczył. W jego oczach widziałam zmartwienie i powagę. Postanowiłam mu szybko przerwać.
- Czy gdyby coś się stało, miałabym ten uśmiech na twarzy?
- Może rzeczywiście. Wsiadaj, mamy pięć minut do lekcji, musimy się pospieszyć.
          Objęłam chłopaka w pasie. Już przyzwyczaiłam się do jazdy motorem. Było to całkiem przyjemne. Szczególnie jak byłam blisko Gabriela. Niestety przez najbliższy czas musiałam uważać. Chociaż nie będzie to wcale przyjemne, ponieważ wolałabym być w pobliżu bruneta. Pod szkołą byliśmy w niecałe trzy minuty. Nawet nie zauważyłam kiedy to minęło.
- Alice, czy my jesteśmy oficjalnie parą? - stanęłam i spojrzałam na niego z niepokojem. Nie wiedziałam o co mu chodzi.
- Jesteśmy.. - powiedziałam ostrożnie.
- Bardzo dobrze - pocałował mnie i po chwili zrozumiałam po co było to wszystko. Rozejrzałam się po całym podwórku przed szkołą. Wszyscy uczniowie patrzyli w naszą stronę.
- No tak, zapomniałam, że jesteś najbardziej znanym facetem w szkole..
- Przeszkadza ci to?
 - Trochę krępuje...
- Nie martw się. Masz przy sobie niezłe ciacho, nikt ci nie podskoczy - zaśmiał się i wziął mnie za rękę.
       Mijaliśmy grupki uczniów, którzy co chwilę zerkali w naszą stronę. Wszędzie było słychać głosy zdziwienia i dezaprobaty. Niektórzy z ukrycia robili zdjęcia i myśleli, że tego nie widać. Już wiem co będzie tematem numer jeden na przerwie śniadaniowej. Przecież to jest gorący news. Znany i lubiany perkusista zespołu szkolnego ma dziewczynę. Dziewczynę, która ni stąd ni zowąd pojawiła się w szkole. Nie chciałam być w centrum uwagi, nienawidziłam tego. Przy samym wejściu stała Nadia. Jej wzrok mówił sam za siebie, Była wściekła, co najmniej. A wściekła Nadia nie wróży nic dobrego. Już sama się o tym nie raz przekonałam. 
- Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. Niedługo wszytko ucichnie. To jest na porządku dziennym. - uścisnął moją dłoń. Kiedy doszliśmy pod moją salę jeszcze raz dał mi całusa w policzek i poszedł na swoją lekcję. Kiedy zniknął za rogiem odwróciłam się i ujrzałam uśmiechniętą Eve idącą szybkim krokiem w moją stronę.
- Czy ja dobrze widziałam?! - spytała podekscytowana.
- Ale, że co widziałaś... - zaczęłam się  nią droczyć.
- Alice! Jesteś z Gabrielem, ot co widziałam. Czemu ja o tym nic nie wiem?!
- Bo to się stało nie dawno.. To znaczy jesteśmy razem od kilku dni.
- Nie wierzę... Po prostu nie mogę w to uwierzyć! Jesteście razem! - krzyknęła o kilka tonów za głośno.
- Ciiii - uciszyłam ją widząc spojrzenia znajomych  z klasy - widzę, że się cieszysz, ale postaraj się to okazywać w nieco cichszy sposób, proszę... - blondynka zaśmiała się i uścisnęła mnie. Zadzwonił dzwonek i wszyscy weszli do klasy.
       Lekcje zleciały stosunkowo szybko. Okazało się, że wczorajszy sprawdzian z matematyki został przełożony na dzień dzisiejszy. Jakiekolwiek tłumaczenia z mojej strony nie dały zupełni nic, ponieważ profesor Gruddings, nie chciał tego słuchać. Napisałam go najlepiej jak potrafiłam i miałam nadzieję, że dostanę minimum czwórkę. Reszta zajęć nie była jakaś stresująca. Przez cały dzień słuchałam o tym, że jestem z Gabrielem. Co chwilę jakaś dziewczyna ciężko wzdychała, dowiadując się, że największe ciacho w szkole jest już zajęte. Strasznie mnie to irytowało, ponieważ zdobywałam nowych wrogów, co wcale nie szło mi na rękę. Przez calutki dzień udało mi się unikać Gabriela. Wiem, że mnie szukał, bo Evelyn mi wspominała o tym na każdej przerwie. Za każdym razem zwinnie się wykręcałam. Niestety kiedy wychodziłam ze szkoły, aby udać się w stronę stajni wpadłam na bruneta.
- A gdzie to się panna wybiera? Alice, czemu mnie unikasz?
- Nie unikam cię, po prostu byłam zajęta, musiałam pouzupełniać braki z wczoraj, trochę mi to zajęło.
- Dobrze, nieważne - uśmiechnął się. Odetchnęłam z ulgą, że odpuścił kolejnych pytań. Już miałam odejść kiedy złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie.
- Z pewnością wszystko w porządku? Wydaje mi się, że coś jest nie tak, nie zachowujesz się jak zwykle.
- Gabriel, jest okej. Jestem zmęczona wczorajszą podróżą, a muszę jeszcze iść na trening.
- Okej, mogę do ciebie wpaść wieczorem? - spojrzałam na niego z politowaniem - Jesteś zmęczona, wiem. Nie będę cię już męczyć. Jutro się widzimy z samego rana. - pocałował mnie i odszeł w kierunku parkingu gdzie czekali na niego koledzy.

* Dwie godziny później *

       Wyszłam ze stajni. Dopiero teraz byłam na prawdę zmęczona. Więcej, byłam padnięta. Odczuwałam każdy mięsień, miałam potworne zakwasy. Trening był spokojny, jednak przez całą jazdę byłam spięta. Instruktorka się trochę namęczyła, żeby mnie co chwila upominać. Nie mogłam się rozluźnić, a bardzo starałam. W końcu konie zawsze mnie uspokajały, a teraz zero skupienia i luzu. Nadia obserwowała mnie uważnie, ale to już była tradycja. O dziwo nie usłyszałam od niej żadnych kąśliwych uwag, jak nigdy. Stwierdziłam, że za dużo myślę i już miałam założyć słuchawki na uszy, kiedy przede mną stanął Eric. Natychmiast dotarł do mnie zapach jego perfum. Był oszałamiający i intensywny, jednym słowem niesamowity.
- Cześć Alice, co słychać?
- Hej, w porządku, wracasz z zajęć?
- Mieliśmy próbę z chłopakami, idę do domu, odprowadzę cię, bo mam po drodze.
- Jasne, dziękuję.
- No więc, gratulacje. Życzę wam szczęścia, Gabriel to świetny koleś, będzie ci z nim dobrze. - tradycyjnie wyjął z kieszeni paczkę papierosów i odpalił jednego, zaciągając się nikotynowym dymem.
- Nie zaproponujesz mi?
- Czego? Tego? - spojrzał na fajkę - W życiu, to świństwo, nie wkręcam w to znajomych. A chciałabyś, że się pytasz?
- Nie, tak po prostu..
- Wszystko u ciebie w porządku?
- A co, wysłał cię do mnie Gabu?
- Zaraz od razu wysłał, nie mogę się sam spytać co słychać?
- Przepraszam, po prostu on się strasznie o mnie troszczy. Ale tak, w porządku, jak najlepszym. Jestem trochę obolała, ale to przejdzie.
- Obolała? - zobaczyłam błysk w jego oku.
- Tak, na treningu miałam wycisk i mam ponaciągane mięśnie. Wezmę gorący prysznic i wszystko będzie dobrze.
      Po piętnastu minutach byliśmy pod moim domem. Robiło się chłodno i powoli się ściemniało. Temat który omawialiśmy nagle się skończył i nastała krępująca cisza. Spojrzałam na Erica. Był nieziemsko przystojny, pociągający. Ale także niebezpieczny, sprawiał wrażenie niedostępnego. Chciałam się już pożegnać i wracać do domu więc podeszła i pocałowałam go w policzek. Normalny gest. Zawsze żegnam się w ten sposób z przyjaciółmi, jednak kiedy dotknęłam ustami jego zarostu, przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Spojrzałam mu w oczy. I stało się. Ale nie z mojej winy. Nie chciałam tego, nie mogłam tego zrobić. Eric schylił się i musnął moje usta. Delikatnie, spokojnie i kojąco. Rękę dotknął mojej twarzy i przyciągnął do siebie mocniej wpijając się w moje usta. Opamiętałam się w ostatniej chwili i odepchnęłam go od siebie. Spojrzał na mnie z krótkiej odległości i uśmiechnął się. Nic nie powiedział. Odwrócił się na pięcie i odszedł. Byłam w szoku. Nie wiedziałam co zrobić. Wbiegłam do domu, szybko weszłam do pokoju i rzuciłam na łóżko. Po chwili zaczęłam obmyślać plan, co zrobić, aby Gabriel się nie dowiedział.


***
Hej wszystkim. Przepraszam, że taki krótki. Przepraszam, że dopiero teraz. Przepraszam, że zawiodłam. Ostatnio zawodzę wszystkich wkoło. Mam trochę problemów i powoli zaczynam nie wyrabiać. Już po prostu nie daję rady... Myślałam o zawieszeniu bloga na jakiś czas, ale stwierdziłam, ze się nie poddam. Kiedy widzę te wszystkie komentarze, od razu dostaję zastrzyk energii, żeby napisać chociaż króciutki rozdział. Jeszcze raz przepraszam i obiecuję, że następny będzie dłuższy.
Pozdrawiam,
Dżoana ;*