Rozdział XV

Pod szpitalem czekał już na mnie lekarz przyjmujący wraz z wózkiem. Zdziwiłam się na jego widok, ponieważ nie dość, że był bardzo młody, to nie spodziewałam się, że zostanę przyjęta natychmiast. Zwykle na ostrym dyżurze trochę się czeka. Pewnie trenerka ma jakieś przywileje. Westchnęłam kiedy auto zatrzymało się przed samym wejściem do szpitala. Otworzyłam drzwi i wysiadłam. Niestety noga dała o sobie znać i runęłam na ziemię. Zamknęłam oczy, żeby w jakiś sposób uniknąć upadku. Po chwili zorientowałam się, że już powinnam leżeć, wyłożona na chodniku, jednak uniknęłam upadku. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że podtrzymuje mnie lekarz. Spaliłam się ze wstydu i szukałam wzrokiem pomocy u Evelyn.

- Alice miała wypadek, przez co może mieć nieco nieskoordynowane ruchy.

              
          Młody mężczyzna powstrzymał się od wybuchnięcia śmiechem,  w zamian uśmiechając się od ucha do ucha. Na moje policzki wypłynęły jeszcze jaskrawsze rumieńce. Zgromiłam Eve wzrokiem, ponieważ nie do końca chodziło mi o taki efekt. Uśmiechnęła się przepraszająco i wzruszyła ramionami.

- Domyślam się, zwykle trafiają do nas właśnie tacy pacjenci. Alice, tak? Dobrze, siadaj i następnym razem poczekaj, aż ktoś obok ciebie będzie. – pomógł usiąść mi na wózku. Wzdrygnęłam się na samą myśl jak musiałam w tym momencie wyglądać. 

- Czy to jest konieczne? – skrzywiłam się.

- Tak mi się zdaje, ponieważ nie widzę chętnych do noszenia cię po całym bloku ostrego dyżuru. – po raz kolejny posłał zniewalający uśmiech – Nazywam się John Lewis i będę cię męczył przez najbliższy czas.

- Uroczo – burknęłam pod nosem i spojrzałam na trenerkę. – Co z mistrzostwami? Nadia pojedzie, prawda?

- Jeżeli się okaże, że z twoją nogą jest źle, to tak. Przykro mi Alice, ale będzie jeszcze bardzo dużo okazji, żebyś mogła pokazać swoje umiejętności. Ja natomiast wiem, że jesteś niesamowicie utalentowana, masz potencjał i potrafisz porozumiewać się z końmi. – uśmiechnęła się promiennie.

- Dziękuję, bardzo miło mi to słyszeć z pani ust.

- Alice, idę załatwić formalności, a ciebie zostawiam w dobrych rękach. Do zobaczenia później.

                Pani Stuart skręciła w korytarz prowadzący do recepcji, a ja z doktorem Lewisem pojechałam do jego gabinetu. Po drodze mijaliśmy kolejkę pacjentów czekających na przyjęcie. Była potwornie długa i znów zaczęłam się zastanawiać w jaki sposób jej uniknęliśmy. Rozejrzałam się po korytarzu. Wszędzie były białe ściany, nieskazitelnie czyste podłogi, co jakiś czas mijały nas zapracowane pielęgniarki. Nie lubiłam szpitali odkąd złamałam rękę jak byłam mała. Pamiętam, że lekarz który robił prześwietlenie i zakładał mi gips, był tak nieprzyjemny i wredny, że mam do dzisiaj uraz do chirurgów. Chociaż od dzisiaj mogło się to zmienić, zważając na uprzejmość lekarza, który prowadził mój wózek.

- Mów mi po imieniu, nie żaden pan czy doktorze. Czuję się wtedy stary  – zaśmiał się .

- Jasne, mogę spytać ile masz lat? Wyglądasz na bardzo młodego…

- Nie jesteś pierwszą pacjentką, która się o to pyta. Oczywiście, to żadna tajemnica, mam 21 lat.

- I już pracujesz? – spojrzałam na niego z niemałym zdziwieniem – Jak to możliwe?! Powinieneś jeszcze studiować.

- Tak, masz rację, ale moi rodzice są wykładowcami  na Oxfordzie przez co udało mi się szybko dostać do elity szpitala. – uśmiechnął się – Trochę nie fair w stosunku do lekarzy, którzy kończą studia i nie mogą znaleźć porządnej pracy, a wierz mi, zdarzają się takie przypadki – zauważył mój szok na twarzy – Każdy tak reaguje, zaczyna to się robić monotonne – znowu się zaśmiał. -  To teraz opowiedz coś o sobie, z chęcią dowiem się, dlaczego cię tutaj przygnało.

                Niesamowite, że tak dobrze mi się z nim rozmawiało. O wiele lepiej się łapie kontakt z tak młodą osobą, niż z facetem w wieku czterdzieści lat, jak nie więcej. Wyluzowałam się i całe napięcie ze mnie zeszło. Opowiedziałam Johnowi wszystkie wydarzenia z dwóch ostatnich dni. Oczywiście skłamałam w paru  kwestiach, których nie chciałam poruszać, na przykład nie powiedziałam dlaczego miałam tak szaleńcze tępo biegu. Stwierdziłam, że ta informacja nie jest potrzebna doktorowi, a zaoszczędzę na niej sporo czasu, bo musiałabym całą historię mojego życia streścić w dziesięć minut. Było to raczej niewykonalne. Zresztą byłam u chirurga, nie psychologa.

 - Mam już twoje wyniki. Prześwietlenie było niepotrzebne, ponieważ nie masz żadnego złamania, ani pęknięcia – po tych słowach odetchnęłam z ulgą.

- Czyli nie będę musiała nosić gipsu? – Zaczęłam cieszyć się jak małe dziecko. Doktor Lewis się zaśmiał.

- Widzę, że już ci lepiej, oczywiście, nie musisz mieć zakładanego gipsu, jednak nie wrócisz do siebie natychmiast.  - zaniepokoiło mnie to stwierdzenie. - Tak jak już mówiłem, nie ma złamania, natomiast masz naciągnięte ścięgno Achillesa. Dlatego odczuwałaś tak potężny, rwący ból. Założymy ci usztywniacz na dwa tygodnie, możesz w nim spokojnie chodzić. Po dwóch tygodniach musisz się do mnie zgłosić i sprawdzimy jak tam wygląda przebieg leczenia. Nie muszę chyba dodawać, że przez ten okres nie możesz nadwyrężać swojej nogi.

                Dwa tygodnie. I nie wiadomo czy to wystarczy. Po prostu wspaniale, Nadia jak zwykle pokazała, że jest górą i nie da jej się pokonać. Wściekłam się na samą siebie, ponieważ wiedziałam, że nie mam po co pokazywać się na razie w stajni. Brakuje mi tylko spotkać w najbliższym czasie Nadię i zobaczyć jej triumfalny uśmiech na twarzy. Ehh, jak ja bym jej go z tej pięknej, zadbanej twarzyczki zdjęła. Wróciłam myślami do gabinetu doktora Lewisa i westchnęłam niezadowolona.

- Wiem, że nie bardzo cię to pociesza, jednak lepiej, że to tylko naciągnięcie, niż coś poważniejszego.  To tylko dwa tygodnie. No, uśmiech proszę, bo nie znoszę jak moi pacjenci się smucą. Czuję się wtedy niedoceniony – uśmiechnął się, a ja wybuchłam śmiechem.  - Daj mi pięć minut, pójdę załatwić ci usztywniacz.

- Postaram się jakoś przetrwać – rzuciłam szybko do niego kiedy zaczął wychodzić.

Po pięciu minutach rozległo się ciche pukanie. Nie mając pojęcia, kto to mógł być, powiedziałam cicho, że można wejść. Drzwi lekko się uchyliły i przez szparę wychynęła się głowa Evelyn. Uśmiechnęłam się na jej widok.

- Można? Nie będę przeszkadzać?

- Nie, jasne, że nie, możesz wejść.

- Jak się czujesz? Co z nogą? Jest bardzo źle, boli, złamana?

- Eve, spokojnie, nie zaczynaj gadać jak najęta, bo nie skończysz. – zaśmiałam się, po czym i ona wybuchła śmiechem.

- Przepraszam. 

- Noga nie jest złamana, jednak mam coś tam naciągnięte i będę miała usztywniacz.

- Nie jakieś coś tam, tylko ścięgno Achillesa. – odwróciłam się i okazało się, że słowa należą do doktora Lewisa. Wszedł niosąc wspaniały usztywniacz (oczywiście miałam namyśli, paskudny, ogromny przyrząd ortopedyczny). Zaraz za nim pojawiła się moja trenerka.

- Oni są razem, zdążyłam już to zaobserwować – Eve szepnęła mi do ucha, po czym szybko się  wyprostowała – A więc jak długo będziesz robocopem?

Udałam obruszoną, jednak zaraz się uśmiechnęłam, nie mogąc znieść rozbawionego wzroku doktora.  John zasiadł za swoim biurkiem, a jego rzekoma dziewczyna, a moja nauczycielka usiadła obok mnie.

- Całe dwa tygodnie – prychnęłam pod nosem. – A więc jak to dziadostwo się zakłada?

- Dziadostwo?! – teraz to lekarz udawał obrażonego – Żadne mi takie. To cię postawi na nogi i będziesz mogła z powrotem jeździć. Powinnaś być wdzięczna temu, kto to wymyślił.

-W dodatku, że nie musisz nosić gipsu, który jest o wiele mniej wygodny niż to co ci zaraz John… doktor Lewis założy. – tym razem odezwała się pani Stuart . Nie umknęła mojej uwadze, szybka poprawka dziewczyny. Uśmiechnęłam się pod nosem, upewniając się, że Eve miała rację. To dlatego nie musiałam czekać w pięciogodzinnej kolejce. Wszystko teraz było jasne.

- Zanim ci założę twoje „dziadostwo”, przepiszę ci leki przeciwbólowe, ponieważ noga może przez pierwsze dni dawać o sobie znać. Dodatkowo muszę zatelefonować do twoich rodziców, bądź opiekunów prawnych i poinformować o wypadku, interwencji medycznej oraz przebiegu leczenia.

- Nie. – odparłam bez zastanowienia.

Zadzwonienie do mojego ojca i poinformowanie, że podczas treningu jeździeckiego spadłam z konia, było ostatnią rzeczą, której w tym momencie potrzebowałam. W moim domu byłoby wtedy piekło na ziemi. Znów oberwałoby mi się, nie tylko przez słowa, ale obawiam się, że również przez czyny. Z drugiej jeszcze strony był on jeszcze na wyjeździe, więc może nie byłoby tak źle. Jednak niedługo tak czy siak wróci, a usztywniacz będzie na mojej nodze przez dwa tygodnie. Prędzej czy później by się dowiedział. Przecież nie powiem, że to nowa moda, do głupich ludzi on nie należy. 

- Alice, twój sprzeciw nie ma tutaj żadnego znaczenia. Muszę to zrobić, choćby nie wiem co. Do kogo wolisz, żebym zadzwonił?

- Do mamy. – wyciągnęłam jej wizytówkę z portfela i podałam Johnowi – Tutaj jest do niej numer.

- Dziękuję – przez chwilę przyglądał mi się uważnie po czym westchnął – Zadzwonię później. A więc w ten sposób zakładasz „dziadostwo”…

***

- Alice, jakoś wytrzymasz te dwa tygodnie. Później wszystko wróci do normy i zapomnisz o tym co się wydarzyło – Evelyn próbowała pocieszyć mnie w drodze do domu. – No i nie przejmuj się Nadią, może i wygrała tę rundę, ale dopiero jej pokażesz na co cię stać. – To nie ostatnie zawody gdzie zadrzesz jej nosa. Zobaczysz – przytuliła mnie.

- Masz rację, nie ma co się przejmować. Dobrze, że mam taką dobrą przyjaciółkę jak ty. Tylko, że to nie nią się teraz przejmuję. Chodzi o mojego kochanego tatusia – mój głos tonął w ironii – Jeżeli on dowie się, że jednak zapisałam się na jeździectwo to mnie zabije. Muszę, wymyślić jakąś wymówkę, kłamstwo, byleby się o tym nie dowiedział.

- A może porozmawiaj z mamą… - podsunęła delikatnie Eve.

- Nie ma mowy. Evelyn, nie zaczynaj nawet tego tematu, nie chcę się denerwować, a tym bardziej z tobą kłócić.

                Eve się tylko uśmiechnęła i przez resztę drogi nie kontynuowała tego tematu. Rozmawiałyśmy dosłownie o wszystkim. Śmiałyśmy się i wygłupiałyśmy. Po dziesięciu minutach drogi stanęliśmy na światłach i czekałyśmy na zielony sygnał. Spojrzałam w prawo i ujrzałam w samochodzie obok kilku chłopaków, którzy z uśmiechem na twarzy przyglądali się nam. Zaśmiałam się cicho pod nosem, przypominając jak to było z Grace. Nadal bardzo za nią tęskniłam, wiedziałam, że nie szybko się jeszcze z tym pozbieram. Oczywiście była jeszcze Eve, jednak nie było to to samo co z Grace. Ją poznałam niedawno, jednak równie szybko wiedziałyśmy o sobie o wiele więcej  i nasza zażyłość rosła. Odnalazłam kolejną bratnią duszę. Bardzo mnie to cieszyło, potrzebowałam mieć kogoś takiego jak przyszywana siostra, a Evelyn właśnie się nią stawała.

 Kiedy zajechałyśmy na podjazd, dziewczyna się ze mną pożegnała i odjechała.  Otworzyłam drzwi wejściowe i zauważyłam, ze mama krząta się po kuchni. Rzuciłam szybkie cześć i ruszyłam w stronę pokoju na piętrze. Nie mogłam za szybko się poruszać, a moje ruchy były dość nieskoordynowane. Strasznie dziwnie chodzi się w tym usztywniaczu, ale doktor Lewis zapewniał mnie, że po kilku dniach się polepszy. Mama natychmiast wychyliła z kuchni i chciała porozmawiać, ale ja powiedziałam, że nie teraz, bo jestem zmęczona. Powoli wczołgałam się do pokoju, Spike radośnie mnie przywitał i jak zwykle stanął na dwóch łapach, wylizując mi cała twarz. Całe szczęście stałam przy drzwiach, przez co nie runęłam na ziemię. Doczłapałam do łóżka i położyłam się, po czym zapadłam w płytki sen.

Kiedy się obudziłam było mi nieco ciasno na moim dość dużym łóżku. W dodatku coś mnie smyrało po nosie. Podrapałam się w tym miejscu i próbowałam z powrotem zasnąć. Jednak po chwili znów coś mnie łaskotało.

- Spike! Nie możesz znaleźć sobie lepszego zajęcia?! – wrzasnęłam i podniosłam się na poduszce.

- Jak się spało Robocopie? Przykro mi, ale Spike leży pod łóżkiem i nie ma zamiaru pofatygować się na górę. – obok mnie leżał wyciągnięty Gabriel i uśmiechał się zawadiacko.

- Oberwiesz za tego robocopa – rzuciłam w niego poduszką, a on od razu oddał mi tym samym. – Gabu, kto cię tutaj wpuścił? – nadal próbowała go trafić poduszką, chociaż ten w ogóle się tym nie przejmował i unikał zwinnie każdego ciosu.

- Twoja mama.

W końcu złapał mnie za nadgarstki, uniemożliwiając mi próby unicestwienia go. Przyciągnął mnie do siebie, chcąc pocałować, jednak ja odwróciłam ze śmiechem twarz. Gabriel nie czekał ani sekundy dłużej i powalił mnie na poduszki. Usiadł na mnie okrakiem i położył dłonie po obu stronach mojej głowy.

- Co powiesz na to?

- Nic.. Chyba muszę się poddać. – poczułam jak jego mięśnie się rozluźniają, a na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmieszek. Wykorzystałam chwilę jego nieuwagi, wykręciłam się i tym razem to on był na dole. Złożyłam na jego ustach szybki pocałunek.

- Wygrałam.

- Jesteś tego pewna? – spojrzałam na jego dłonie, które objęły mnie w biodrach. Już wiedziałam co ma zamiar zrobić. Popatrzyłam na niego błagalnym wzrokiem, niestety to było już nie uniknione. Chłopak zaczął mnie łaskotać. Wiłam się i wrzeszczałam, a ten nie przestawał.

- Gab… Błagam, już nie mogę, starczy!

- Wygrałaś?

- Tak, wygrałam!! – nadal się śmiałam i piszczałam, ponieważ on jeszcze bardziej zaczął mnie łaskotać. – Proszę, już nie mogę!

- Alice, kotku, jeszcze raz się spytam, wygrałaś?

- Nie! Ty wygrałeś, ale daj już spokój!!!

                Gabriel jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaprzestał swoich poczynań i pocałował mnie tak delikatnie, a jednocześnie żarliwie, że myślałam, że rozpuszczę się w jego objęciach. Opadłam obok niego i wtuliłam się w ciepłą pościel.

- Która godzina?

- Dochodzi ósma. Alice… Chciałem Cię przeprosić za wczoraj, za bardzo się zdenerwowałem.

- Wystraszyłam się, byłeś tak zdeterminowany i wściekły, że naprawdę się wystraszyłam. Ale było minęło. Tylko proszę, postępuj roztropnie w sprawach z moim ojcem. Pamiętaj, że się o ciebie martwię. A teraz przesłuchanie.– uśmiechnęłam się. – Czemu cię nie było dzisiaj w szkole? Chyba, że cię nie zauważyłam to przepraszam.

- Zrobiłem sobie wolne, nie chciałem cię denerwować, ale jak mi Evelyn powiedziała o wypadku przeraziłem się i to nie na żarty. Jak noga, długo będziesz musiała to nosić? – spojrzał na stabilizator.

- Dwa tygodnie. Dwa tygodnie będę twoim prywatnym cyborgiem. – oboje się zaśmialiśmy.

                Opowiedziałam mu o przebiegu wypadku, o triumfie Nadii, o tym, że nie pojadę na zawody, że bardzo żałuję. Chłopak pocieszał mnie i dodawał otuchy. Powiedziałam o ojcu, że boję się jego reakcji, kiedy usłyszy o jeździectwie, a kategorycznie mi tego zabronił.               Widziałam, że Gabriel po raz kolejny się napina. Po chwili wypuścił powoli powietrze i zapytał się co z mamą.

- Nie wiem. Eve też mówiła, żebym z nią porozmawiała, ale nie wiem czy to dobry pomysł. Wątpię, żebym dużo tym wskórała.

- Jak nie spróbujesz to się nie dowiesz.

                Posiedzieliśmy jeszcze z pół godziny, po czym Gabriel powoli zebrał się i obiecał, że przyjedzie po mnie samochodem. Pożegnaliśmy się i brunet wyszedł. Jeszcze przez długi czas po jego wyjściu zastanawiałam się nad jego sugestią porozmawiania z mamą. Miałam dużo obaw, jednak zdecydowałam się, że powinnam to zrobić. Zebrałam się w garść i zeszłam na dół. Kobieta jak zwykle każdego wieczora siedziała w swoi gabinecie i myślała, nad jakimiś papierami z pracy. Zapukałam cicho i wsunęłam głowę do pomieszczenia. Mama popijała kawę i coś kreśliła w zeszycie. Wyglądała na przemęczoną. Nie chciałam jej niepokoić, ale musiałam wydusić z siebie chociaż trochę. Może ona by mnie wsparła. Kiedy weszłam i zamknęłam za sobą drzwi, kobieta zdjęła okulary i spojrzała na mnie, a potem na moją nogę.

- Mamo, musimy porozmawiać…

***

Oficjalnie możecie mnie zabić.

Miało być często, bo wakacje i wgl, a znów nawaliłam.

Byłam na obozie, później z rodzicami i tak szybko zleciało, że nie miałam ani chwili wytchnienia. No ale nowy rozdział jest i niedługo czeka na was niespodzianka, ponieważ… Niedługo pojawi się nowy bohater! I nie ukrywam, trochę namiesza w życiu Alice... A więc do „napisania” ;*

Pozdrawiam, Bezimienna.