Rozdział VII

       Słowo, za słowem. Zdanie za zdaniem. Czas ciągnął się jakby w nieskończoność. Ręce mi drżały, oddech przyspieszał, jakbym biegła od dwóch godzin. Kolejne słowo... Kolejny cios w serce.. Kolejne zdanie, zawroty głowy. Jeszcze jedno i znów chęć rozwalenia czegoś o ścianę. Następne parę słów i dalej nie mogę uwierzyć. Moje dłonie wyglądały, jakbym miała chorobę Huntingtona. Po całym ciele rozchodziły się drgawki. Skończyłam czytać, powracam do początku i zaczynam wszystko od nowa. Słowo za słowem.. - Tak było przez  następne dziesięć minut, dopóki nie miałam ochoty wyrwać się z mieszkania. To było uczucie jakbym się dusiła. Spojrzałam na smutne oczy Spike'a. On wiedział, że coś się dzieje, psy wyczuwają emocje swoich właścicieli.
      Spojrzałam w lustro. Moja twarz nie okazywała żadnych emocji. Nic... Totalne zero.. Bezgraniczna pustka, wiodąca w nieznane. Chciałam uronić łzę, ale to by nic nie dało. Nie mogłam płakać, miałam suche oczy.. Nie mogłam uronić ani jednej łzy.. A może tego nie chciałam?
Wzięłam do ręki telefon, kartkę włożyłam do koperty i wsunęłam do kieszeni. Wyjęłam z portfela trochę pieniędzy, zawołałam psa i wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami.Podeszłam do barku ojca i wyciągnęłam butelkę Jack'a Danielsa.
W domu jak zwykle nikogo nie było więc nie musiałam się przejmować telefonami od zatroskanych starych. Chociaż wątpię, że oni w ogóle się mną przejmują. Spojrzałam na psiaka wpatrującego się w moją twarz.
- Idziemy. - Wystarczyło jedno słowo, żeby wiedział o co chodzi.
      Zatrzasnęłam drzwi i ruszyłam przez osiedle. Słońce powoli zniżało się ku horyzontowi. Spike co chwila znikał mi z oczu, ale nie musiałam się martwić. Nigdy nie uciekał, a gdy byłam w takim stanie jak teraz, pilnował i nie odpuszczał na krok. Podeszłam do kiosku i zmusiłam się do uśmiechu. - Dzień dobry, paczkę marlboro poproszę.
Sprzedawczyni przez chwilę patrzyła się na mnie sceptycznie. Gdy myślałam, że mi nie sprzeda, chciałam odejść, ale ta podała mi paczkę. Odliczyłam należną kwotę, podałam kobiecie i poszłam dalej. Po jakimś czasie znudziło mi się chodzenie po ulicy, więc skręciłam w las. Nie był to jakiś ogromny, ponury, gęsty teren. Można było stwierdzić, że to raczej park. Szłam przed siebie, nie patrzyłam pod nogi. Nadal myślałam o tym co przeczytałam. W moim sercu cały czas rodziła się nadzieja, że to wszystko nie jest prawdą. Zaczynało powoli robić się zimno, ale ja nadal dążyłam prosto przed siebie. Doszłam do gęstych krzaków, które ciągnęły się w obie strony. Chcąc iść dalej, przecisnęłam się przez gąszcz i spojrzałam na widok. Stałam na brzegu małego stawu. Był cudny, ale wtedy o tym nie myślałam. Usiadłam pod drzewem i odpaliłam pierwszego papierosa. Zaciągnęłam się toksycznym dymem. Czułam  jak trucizna rozwiewa się po moim organizmie. Rok temu rzuciłam nałóg. Cieszyłam się jak małe dziecko. Teraz wszystko powraca. To błogie uczucie po każdym zaciągnięciu się.

  Wypaliłam fajkę do końca i sięgnęłam po następną. Kolejne ciche westchnienie. Spojrzałam na dym unoszący się powoli do góry. On szybował do góry, rozwijał swoje skrzydła, a ja po raz kolejny spadam w dół. Za każdym razem tak jest. Co się wybije od dna, moje życie powoli się zmienia, to zaraz wszystko musi legnąć w gruzach. Moje oczy nadal pozostawały suche. Może dlatego, że za dużo ostatnio płaczę.. Sama nie wiem.. Dym oplata moje myśli, moje nozdrza, płuca. Zanieczyszcza, a jednocześnie daje ukojenie. Niesamowite uczucie. Odkręciłam butelkę whiskey i wzięłam łyk. Alkohol rozlał się po moim ciele, a ja uśmiechnęłam się. Kiedyś uwielbiałam to uczucie. Myślałam, że po przeprowadzce to minie, ale rutyna powraca. Nie mogę znów się uzależnić. Mimo wszystko biorę kolejny łyk bursztynowej cieczy. I tak raz za razem, najpierw buch papierosa, później łyk Danielsa. Nie minęło pół godziny kiedy zauważyłam, że opróżniłam już pół butelki. Spike trzymał głowę na moich nogach i co chwila trącał pyszczkiem moją dłoń. Dobrze, że był przy mnie, nie dał mi odlecieć. Paliłam papieros, za papierosem. Z coraz to nowszym szlugiem, czułam się coraz lepiej. Mniej myślałam, mniej pamiętałam. Butelka alkoholu również była prawie skończona. Ostatni niedopałek wylądował na ziemi, a ja powoli zasypiałam. Byłam zmęczona, chciało mi się spać, moje powieki zapadały się. Nagle usłyszałam szelest liści. Spike zerwał się na równe nogi i zaczął szczekać w stronę kępy krzaków. Nie miałam siły wstać, więc przekręciłam się przez ramię i spojrzałam w miejsce skąd dochodził szelest. Było już ciemno, więc za dużo nie mogłam zobaczyć. Wtedy natychmiastowo wytrzeźwiałam. Było ciemno, byłam półprzytomna, bezbronna w ciemnym lesie. Do głowy zaczęły nachodzić mi najgorsze z możliwych myśli. Zaczęłam drżeć, już nie tylko z zimna, ale również ze strachu. Sięgnęłam ręką w bok, gdzie wymacałam po omacku jakiś kij. Ścisnęłam go mocno i zamarłam wsłuchując się w wieczorną ciszę zagłuszaną przez szczekanie Spike. Zza krzaków zaczęła wyłaniać się czarna postać. Wokół panował mrok więc nie byłam w stanie zarejestrować twarzy. Pies nadal szczekał, a czarna postać zbliżała się coraz bliżej. Gdy była już w zasięgu mojej ręki, zamachnęłam się i uderzyłam gałęzią w napastnika.
- Cholera! Alice! Czy ty jesteś nienormalna?! - Gabriel złapał się za nogę, ale w jego głosie było słychać nutkę rozbawienia. Nie odpowiedziałam na jego pytanie. Odrzuciłam gałąź i w milczeniu wzięłam paczkę papierosów. Była pusta. Sięgnęłam po butelkę Danielsa i dopiłam trunek do końca.
- Jesteś pijana. - powiedział zaniepokojony - Ile ty tego wypiłaś? - w mgnieniu oka znalazł się przy mnie zapominając o bólu rozchodzącym się po nodze.
- Nie widać, że cała butelka jest pusta? - odpowiedziałam głosem wyprutym z emocji.
Chłopak rozejrzał się wokół -  To ty wypaliłaś te wszystkie fajki?
- Tak i powiem ci, że są zajebiście dobre i że kurwa za mało ich kupiłam.
- Jesteś pijana.. Co się stało?
- Mówię ci, życie jest tak zajebiście piękne, że normalnie...
- Alice!- złapał mnie za ramiona - Co się z tobą stało? Czemu tak wyglądasz?!
Podniósł na mnie głos. Przez chwilę przypominał mi jednego z moich eks. Coś we mnie pękło. Zabezpieczenie zniknęło i dałam ujście moim łzą. Ukryłam twarz w dłoniach i cicho szlochałam.
- Nie, proszę cię, tylko nie płacz, przepraszam, nie chciałem krzyczeć... - przytulił mnie do siebie - Martwię się o ciebie, źle wyglądasz.. Przepraszam - zaczął głaskać mnie po włosach, przyciągnął mnie bliżej siebie. Zakrył ramionami jak matka broniąca swoje dziecko. - No już, spokojnie... - Powtarzał raz za razem spokojnym głosem nie wypuszczając z objęć.
Gdy już się uspokoiłam, a łzy przestały wylewać się z moich oczu powiedziałam do Gabriela - Chcę iść do domu.
- Odprowadzę cię, jest ktoś u ciebie?
- Nie. Starzy pojechali na jakąś konferencję. Nie będzie ich.
- Nie zostawię cię samej w takim stanie.. - pomógł mi wstać i chwilę się zastanawiał. Czułam jak troskliwie mnie obejmuje bylebym nie upadła. Żałowałam, że musi oglądać mnie w takim stanie.. Co on sobie o mnie pomyśli.. - Pójdziemy do mnie. Też nikogo nie ma tylko moja siostra.
- Ile ma lat?
- Sześć.
- Zostawiłeś ją samą w domu?! W ogóle co ty tutaj robisz..
- Została z nianią. Chodź, idziemy, cała drżysz. - Chłopak wziął mnie na ręce. Słyszałam jak Spike szczeka na niego. Uśmiechnęłam się i uspokoiłam kochanego psiaka.
- Nie musisz mnie nieść, dam sobie radę..
- Właśnie widzę.. Nie ustaniesz na nogach.

~Piętnaście minut później~

Weszliśmy do domu bruneta. To znaczy on wszedł, ja zostałam wniesiona. Już na samym początku napotkałam niemiłe spojrzenie kobiety, która zapewne była opiekunką siostry Gabriela. Chłopak postawił mnie na ziemi. Lekko się zachwiałam, jednak nie upadłam. Wyjął z kieszeni portfel i podszedł do niani. Przez chwilę z nią rozmawiał, po czym kobieta wyszła. Odwrócił się w moją stronę i posłał mi uśmiech. - Jak ten facet jeszcze może się uśmiechać.. - pomyślałam.
- Prześpisz się w moim pokoju, bo gościnny jest w remoncie - Objął mnie i zaprowadził do sypialni na górze. Usiadła na miękkim łóżku i oparłam głowę o ręce. Kręciło mi się w głowie i nadal nie mogłam odpędzić od siebie myśli, które zakrzątały moja głowę od czasu przeczytania listu.
- No więc? Opowiesz mi co się stało? - ukucnął na przeciw mnie i spojrzał w moje puste oczy.
- Sam sobie zobacz. - wyjęłam z kieszeni zmiętą kartkę i podałam mu.

Droga Alice !

Może zacznę od najprostszego. Pamiętaj, że zawsze cię kochałam i kocham cię nadal. Nic tego nie zmieni. Dzięki tobie moje życie się odmieniło, miałam świadomość, że dla kogoś się liczę, że coś znaczę, że mogę w jakiś sposób pomóc. Jesteś dla mnie najważniejsza w moim życiu. Kochająca, bezbronna, słodka, urocza, mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Pamiętaj, że cię kocham, wiem że ty mnie również, ale obiecaj, że nie zmieni tego dalszy ciąg tej wiadomości. Zastanawiam się jak ci to przekazać. Od dawna czekałam na twój wyjazd. I wiem, że te słowa bolą. Przejdę do sedna i rozwieję twoje wątpliwości. Twój ojciec mnie molestował i zgwałcił. Nie zgłaszam tego na policję, bo potrzebujesz rodzica, ale ja już nie mogę z tym żyć. Próbowałam, ale to mnie przerosło. Czekałam do twojego wyjazdu, żeby móc się z tobą pożegnać, raz na zawsze. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Zawsze będę cię kochać. 

Przepraszam..

                                                Grace. 

P.S. Proszę cię, żebyś wygłosiła mowę na moim pogrzebie. I pamiętaj o konwaliach, wiesz, że je kocham.

***
No i jest kolejny rozdział, na którą najbardziej czekałam. Dużo komentarzu nie potrzeba, zapraszam do kometowania i opini na temat rozwoju sytuacji. :) Pozdrawiam, Dżoana ;***